Dewiza w świetle polskiego prawa, to termin, który odnosi się nie tylko do dokumentów pełniących funkcję środka płatniczego, ale także papierów wartościowych i papierów wystawionych w innej walucie, niż krajowa. Nazwa słowa dewiza pochodzi od francuskiego terminu devise i oznacza walutę. Pierwotna postać dewizy to krótkoterminowe należności. Ponadto, dewizą można nazwać także dokumenty stwierdzające istnienie zagranicznych należności u zagranicznych kontrahentów. W tym przypadku, to wszelkiego typu papiery wartościowe, które spełniają rolę środka płatniczego jak na przykład: weksle, czeki, czeki podróżne. Należy pamiętać, że dewizą nie można nazwać walut obcych krajów, ponieważ jest to wartość dewizowa, a nie dewiza.

Co to jest dewiza?

Pojęcie dewizy jest szczegółowo określone w polskim prawie, a dokładnie w ustawie z 2002 roku dotyczą Prawa dewizowego, w której to dewizą są papiery wartościowe i inne dokumenty pełniące funkcję środka płatniczego, wystawione w walutach obcych. W tym dewiza spełnia rolę zagranicznego środka płatniczego. Natomiast obrót dewizą jest określony jako obrót dewizową z zagranica oraz obrót wartościami dewizowymi w kraju macierzystym. Każdorazowy obrót dewizą jest prawnie legalny, jeśli zostanie zawarta umowa lub inna czynność prawna pomiędzy rezydentem i nierezydentem rozliczeń pieniężnych, bądź też zawarta umowa powoduje przeniesienie między rezydentami rzeczy lub prawa, których nabycie nastąpiło w obrocie dewizowym z zagranicą.

Podmiotami, które są prawnie zobowiązane do regulowania kwestii dewiz są banki mające siedzibę w kraju macierzystym, zagraniczne oddziały bankowe utworzone w kraju macierzystym oraz instytucje świadczące usługi kredytowe. Wszystkie te podmioty muszą być uprawnione wykonywać czynność bankową. W innym przypadku, dana instytucja nie ma możliwości prawnej do realizowania usług dewizowych.