Rachunek kosztów pełnych, który nazywany jest także tradycyjnym wykorzystuje się do wyceny jednostkowego kosztu produktów gotowych oraz tych będących jeszcze w trakcie przetwarzania oraz wyceny zapasów. Wartość produktów oceniana jest na podstawie wykalkulowanego średniego kosztu wytworzenia. W rachunku kosztów pełnych wyodrębnia się dwie główne grupy. Pierwsza z nich to koszty produkcyjne. W jej skład wchodzą koszty bezpośrednie, czyli koszty materiałów, koszty robocizny (płace), oraz pozostałe poniesione koszty bezpośrednie. Do kosztów pośrednich zaliczamy koszty wydziałowe. Zalicza się do nich między innymi koszty zużycia energii i paliwa czy amortyzację. Drugą grupą są koszty nieprodukcyjne. Dzieli się je na koszty ogólnego zarządu oraz koszty sprzedaży. Koszty ogólnego zarządu związane są z kosztami administracyjno -gospodarczymi (czyli organizacją kierownictwa) oraz ogólno - produkcyjnymi (mogą to być na przykład koszty utrzymania budynków). Koszty sprzedaży są związane z kosztami poniesionymi przy sprzedaży produktów i można zaliczyć do nich miedzy innymi koszty opakowań.

Wartość produkcji będącej w toku oraz produktów gotowych, niesprzedanych uwzględnia się w bilansie. Natomiast koszty nieprodukcyjne oraz wartość produktów sprzedanych uwzględnia się w rachunku wyników. 

Rachunek kosztów pełnych.

Rachunek kosztów pełnych jest dość skomplikowany, jednak jest bardzo przydatny przy planowaniu na dłuży okres prowadzenia działalności. Nie sprawdza się natomiast przy podejmowaniu decyzji krótkookresowych. Jedną z jego zalet jest fakt, że jest dokładny. Wycena kosztów poniesionych przy wytwarzaniu produktów oparta jest o pełne koszty jakie zostały poniesione. Ukierunkowany jest na kontrolę wszystkich procesów jakie odbyły się przy produkcji. Rachunek tradycyjny wykorzystywany jest również przy sprawozdaniach zewnętrznych.