Dobro normalne to takie dobro, które na popyt wzrasta wraz ze wzrostem dochodu, charakteryzuje je więc dodatnia elastyczność dochodowego popytu. Przeciwnym przypadkiem jest dobro niższego rzędu, na które zapotrzebowanie maleje wraz ze wzrostem dochodu.
Do dóbr normalnych można zaliczyć większość towarów nabywanych na rynku, o tym czy dane dobro można zaliczyć do grupy dóbr normalnych czy niższego rzędu decydują zarówno preferencje konsumenta jak i poziom jego dochodów. Zazwyczaj dobrami niższego rzędu są podstawowe produkty żywnościowe kupowane przez konsumenta w sytuacji gdy go nie stać na nic lepszego. Rozróżnić możemy dobra podrzędne, dobra normalne oraz dobra wyższego rzędu, również istnieje klasyfikacja, w której dodatkowo wyróżnia się dobra pierwszej potrzeby, są to dobra normalne oraz dobra wyższego rzędu, a dobrami luksusowymi. W miarę wzrostu dochodu wielkość zapotrzebowania na żywność rośnie, jednak stosunkowo wolno. Większość rodzin, mimo wzrostu dochodów, nadal preferuje stosunkowo proste potrawy przyrządzane w domu
Dobro podrzędne.
W ekonomii dobro podrzędne, jest to dobro na które popyt rośnie pod wpływem spadku dochodów nabywcy ( bądź odwrotnie ilość kupowanego dobra maleje wraz ze wzrostem dochodów konsumenta), w przeciwieństwie do towarów normalnych, w których to zjawisko jest odwrotne. Dobra niższego rzędu często kojarzą się z uboższymi grupami społeczno- ekonomicznymi. Dobra podrzędne w tym znaczeniu oznaczają obserwowalną zmianę dostępności, a nie świadczą o stanie jakości danych produktów. Zazwyczaj dobra podrzędne to towary niedrogie, ale spełniające swoją funkcję, oczywiście posiadające substytuty, jednak w wyższej cenie.
Szczególnym przypadkiem dobra normalnego jest dobro luksusowe, które charakteryzuje elastyczność dowodową popytu >1, pozostałą część stanowią dobra podstawowe, dla których elastyczność dochodowa popytu zawiera się w przedziale 0; 1. Kiedy dochód konsumenta wzrasta udział wydatków na dobra luksusowe w całym budżecie rośnie, natomiast udział wydatków na dobra podstawowe spada.
Szczególnym rodzajem dobra niższego rzędu jest dobro Giffena, jego cechą charakterystyczną jest zwiększenie zapotrzebowania na to dobro wśród ludzi o niskich dochodach przy równoczesnym wzroście ceny. Sir Robert Giffen III zauważył, że w XIX wieku w Irlandii, kiedy cena ziemniaków wzrosła, biedniejsze społeczeństwo zamiast zrezygnować z kupna ziemniaków, zaczęło spożywać ich w większej ilości. Od tamtej pory zjawisko to nazywane jest jako Paradoks Giffena.