Forma sztywnego systemu kursu walutowego danego kraju, wykorzystywana najczęściej do walki z hiperinflacją. Władze kraju decydując się na wprowadzenie systemu izby walutowej zobowiązują się na mocy prawa do wprowadzenia wymienialności waluty krajowej na określoną walutę zagraniczną po sztywnym, niezmienionym kursie .
W kraju stosującym system zarządu walutą nie ma możliwości prowadzenia niezależnej polityki pieniężnej ponieważ bank centralny nie może pełnić swoich tradycyjnych funkcji. Istotnym elementem wiarygodności prowadzonej polityki państwa jest także odpowiednia dyscyplina fiskalna i sytuacja budżetu państwa. Zaletą systemu izby walutowej jest zwiększenie dyscypliny polityki makroekonomicznej i podniesienie jej wiarygodności, a także eliminacja ryzyka kursowego w prowadzeniu wymiany handlowej. Wadą tego systemu jest utrata przez władze kraju suwerenności polityki monetarnej, czyli przede wszystkim utrata prawa emisji pieniądza przez narodowy bank centralny, rezygnacja z własnej polityki kształtowania stóp procentowych oraz polityki kształtowania podaży pieniądza, przez co bardziej naraża się gospodarkę realną na wstrząsy zewnętrzne. Nowoczesne systemy izby walutowej, stosowane w krajach o wysokiej inflacji lub państwach małych i niedoświadczonych w prowadzeniu polityki pieniężnej, służą obecnie jako alternatywny sposób prowadzenia polityki pieniężnej albo alternatywny reżim kursowy. Funkcjonujące obecnie systemy izby walutowej są nieco bardziej elastyczne niż klasyczna izba walutowa z XIX wieku.
Pozytywne skutki zastosowania izby walutowej.
- Niska inflacja,
- ograniczenie marnotrawstwa, nadmiernych wydatków rządowych i subsydiów,
- zmniejszenie groźby dewaluacji,
- zwiększenie wiarygodności kraju,
- stabilizacja wartości pieniądza,
- niezmienny poziom kursu walutowego,
- spadek stopy procentowej,
- obniżenie kosztów obsługi zadłużenia publicznego.