Koszt krańcowy innymi słowy to koszt marginalny to wzrost kosztów całkowitych wywołany wzrostem produkcji o jednostkę, innymi słowy jest to kosz wyprodukowania kolejnej dodatkowej jednostki dobra, wykonaniem danej czynności bądź świadczeniem usług.
Prawo malejących przychodów powoduje, iż produkt krańcowy rośnie, osiągając maksimum, po czym po prostu musi już maleć, dlatego właśnie koszt końcowy zmniejsza się aż osiągnie minimum, by następnie rosnąć krzywa ta kosztów krańcowych jest odwrotnością krzywej produkcyjności krańcowej. Dopóki krańcowy produkt jest rosnący, to koszty końcowe spadają, natomiast jeśli produkt krańcowy jest malejący to koszty krańcowe rosną. W sytuacji kiedy produkt krańcowy jest największy to koszty krańcowe osiągają minimum. Miarą geometryczną kosztów krańcowych jest tangens kąta utworzonego przez styczną do krzywej kosztów całkowitych oraz oś odciętych.
Pojęcie kosztów krańcowych po raz pierwszy pojawiło się w rozważaniach David’a Ricardo, bądź inaczej można powiedzieć jest to przyrost kosztu zmiennego bo stały z definicji się nie zmienia, jeśli produkcja zmieni się o jednostkę. Koszty krańcowe związane są tylko z kosztami zmiennymi, gdyż koszty stałe nie zmieniają się wraz z rosnąca produkcją, ponieważ właśnie dla rozmiarów i zmian kosztu końcowego stała część sumy kosztów pozostaje bez znaczenia w przeciwieństwie do kosztu przeciętego tam odgrywa on dużą rolę. Przyjmując za podstawę koszt przeciętny, suma całkowitych kosztów będzie iloczynem kosztu przeciętnego oraz ilości wytworzonego produktu. Przyjmując bowiem za podstawę koszt krańcowy to suma kosztów całkowitych będzie sumą kolejnych kosztów krańcowych powiększoną o koszty stałe.
Podczas gdy koszt krańcowy jest mniejszy od przeciętnego kosztu całkowitego, przeciętny koszt całkowity maleje, natomiast jeśli koszt krańcowy jest większy od przeciętnego kosztu całkowitego, przeciętny koszt całkowity rośnie, gdyż to nie jest wcale zbieg okoliczności jest to zależność matematyczna. Ten związek między przeciętnym kosztem całkowitym oraz kosztem krańcowym skutkuje tym iż krzywa kosztu krańcowego przecina krzywą przeciętnego kosztu całkowitego. Punkt przecięcia to punkt minimum, jest to sprawdzone faktem iż przy niskim poziomie produkcji przeciętny koszt całkowity jest większy od kosztu krańcowego, więc maleje z każdą dodatkową jednostką. Po przecięciu tych dwóch krzywych sytuacja ulega zianie a dokładniej odwróceniu gdyż zgodnie z wcześniejszymi wyjaśnieniami przeciętny koszt zaczyna od tego punktu rosnąć, wartość w punkcie przecięcia – koszt przeciętny jest równy kosztowi wytworzenia dodatkowej jednostki, więc nie zmienia się przy wzroście produkcji i osiąga wartość minimalną.