Gospodarka otwarta to termin odnoszący się do rodzajów gospodarek, w których dochodzi do wymiany towarów i usług  z innymi gospodarkami oraz funkcjonuje zaawansowany proces międzynarodowych transakcji finansowych. Cechą otwartych gospodarek jest brak możliwości wpływu na kluczowe zmienne makroekonomiczne, takie jak cena towarów będących przedmiotem międzynarodowego obrotu lub stopa procentowa. Klasyfikacja gospodarek otwartych, definiuje gospodarki o niskim, średnim lub wysokim dochodzie. Przykłady krajów o wysokim dochodzie obejmują przypadki Holandii, Austrii, Belgii itd. Tradycyjnie Stany Zjednoczone były zawsze uważane za duże otwarte gospodarki. Inne przykłady dużych otwartych gospodarek mogą obejmować Japonię, Wielką Brytanię lub Niemcy. Jednak modelowanie makroekonomiczne zakłada wiele razy, że tylko Stany Zjednoczone i strefa euro jako całość to duże otwarte gospodarki.

Gospodarka otwarta - definicja.

Zaletą otartych gospodarek jest stworzenie sprzyjających warunków do wzrostu gospodarczego oraz bezpośredni wpływ na wzrost dobrobytu danego społeczeństwa. Bezpośrednią konsekwencją otwarcia gospodarki jest przyzwolenie na funkcjonowanie w krajowym rynku, zagranicznych podmiotów. Skutkiem takiego zachowania jest wzrost, poszerzenie i zintensyfikowanie narodowej konkurencji. Szeroka konkurencja wpływa na rozwój macierzystego rynku, ponieważ doprowadza do rozwoju nowinek technicznych czy strukturalnych. Ponadto, konkurencja wpływa na podnoszenie jakości produkowanych wyrobów i świadczonych przez podmioty usług. Otwarta gospodarka sprzyja napływowi kapitału zagranicznego. Kapitał zagraniczny jest zwykle nieunikniony, w przypadku państw, które przechodzą transformacje gospodarczą bądź są już po jej zakończeniu. Dobrym przykładem otwarcia gospodarki są lata 90. ubiegłego wieku. W okresie tym, wiele gospodarek postkomunistycznych Europy Środkowo-Wschodniej, było zmuszonych otworzyć się na zagraniczne inwestycje. Większość z tych państw modernizowała swoje gospodarki z centralnie planowanej na wolnorynkową.

Jedyną negatywną formą otwarcia gospodarek państwowych jest ograniczenie autonomii krajowej polityki pieniężnej, ponieważ kraje będące głównymi inwestorami i eksporterami mogą mieć bezpośredni wpływ na politykę pieniężną kraju macierzystego.