Dualizm ekonomiczny to termin ekonomiczny odnoszący się do istnienia dwóch różnych typów segmentów ekonomicznych w gospodarce. Taka koegzystencja jest ściśle związana z występowaniem kapitalistycznego sektora produkcyjnego, który jest nastawiony na rynki światowe oraz sektora rolniczego, cechującego się dużą intensywnością pracy ukierunkowaną na potrzeby własne, bądź rynki lokalne.W 1954 r. Brytyjski ekonomista W. Arthur Lewis napisał przełomową rozprawę na temat dualizmu gospodarczego. Z jego obserwacji wynikało, że  w wielu rozwijających się gospodarkach (zwykle byłych krajach kolonialnych) gospodarka została podzielona na dwa różne segmenty. Ogromna część gospodarki była pracochłonnym sektorem rolnym wytwarzającym produkty pierwotne. Lewis zauważył, że w sektorze rolniczym produktywność była często bardzo niska, a rolnicy często nie mieli tradycyjnej zachęty do zysku i dynamiki zwykle spotykanej w gospodarce wolnorynkowej. Równolegle z tym sektorem rolniczym działał mniejszy sektor produkcyjny, który wykazywał większą wydajność. Firmy w sektorze produkcyjnym często były zakładane przez zagraniczne mocarstwa kolonialne.

Dualizm ekonomiczny - definicja.

Nie chodziło tylko o to, że kraje rozwijające się miały różne sektory, ale różne sektory miały różne motywacje ekonomiczne. Robotnikom w sektorze rolnym zwykle brakowało wykształcenia, dostępu do kapitału i mieli słabe perspektywy wzrostu dochodów. Rolnictwo koncentrowało się również na zaspokajaniu potrzeb lokalnych rynków lub produkcji rolnej na własne potrzeby. W pozostałym sektorze wytwórczym odnotowano większą dynamikę i zachętę do zwiększania zysków poprzez ekspansję i inwestycje. Sektor produkcyjny stanął również w obliczu większej konkurencji globalnej, która pobudza wzrost wydajności. Podwójny charakter gospodarki mógł zostać wzmocniony przez fakt, że firmy produkcyjne były zarządzane przez właścicieli z rozwiniętych kapitalistycznych gospodarek na półkuli północnej.Lewis twierdził, że biorąc pod uwagę różnice produktywności, rozwijające się gospodarki mogą osiągnąć znaczny wzrost gospodarczy, zachęcając pracowników do przejścia z bezproduktywnego sektora rolnego do bardziej rentownego i produktywnego sektora produkcyjnego. Kraje rozwijające się, które koncentrowały się na sprawiedliwym rolnictwie, były skazane na niskie oszczędności, niską produktywność i niski wzrost.