Pojęcie „kontrahent” pochodzi od łacińskiego contrahens oznaczającego ściągać, skupiać, skracać.

Jego synonimem w języku angielskim jest counter party lub contractor. Pojęcie kontrahent oznacza osobę fizyczną lub prawną, będącą stroną umowy, czyli zobowiązania dwu- lub wielostronnego; w powszechnym rozumieniu przede wszystkim partnera transakcji kapitałowych. W potocznym języku pojęcia tego używa się przede wszystkim do określenia partnera handlowego. Jednak „kontrahent” z punktu widzenia prawa cywilnego lub nauk ekonomicznych ma dużo szersze znaczenie, podkreślając m.in. fakt, iż termin ten nie jest zarezerwowany wyłącznie do kontraktów gotówkowych, dotyczyć może również dłużników i wierzycieli zobowiązań nieodpłatnych.

Kontrahent - Kto może nim zostać?

Powyższe określenia mogą stanowić pewną trudność dla osób niezajmujących się prawem lub ekonomią.

Dlatego nieodzowny będzie mały wstęp do przepisów kodeksu cywilnego, wyjaśniający pewne podstawowe aspekty, które mogą dać lepsze pojęcie o tym, kto może zostać kontrahentem. Jak zostało wyżej wspomniane, może to być osoba fizyczna lub prawna. Osoba fizyczna to po prostu człowiek, jednak nie zawsze może stać się on stroną każdej umowy. Wiąże się to z pojęciem zdolności do czynności prawnych czyli możliwości udzielania wiążących oświadczeń woli, mogących doprowadzić do powstania, zmiany, lub ustania stosunku prawnego – czyli np. czynności kupna – sprzedaży. Pełną zdolność posiadają co do zasady osoby, które ukończyły 18 lat. Sytuacja dzieci powyżej 13 roku życia odpowiada tej osób ubezwłasnowolnionych częściowo wyrokiem sądu. Łączy ich ograniczona zdolność do czynności prawnych – oznacza to, że warunkiem ważności czynności, w których taka osoba zaciąga zobowiązanie lub rozporządza swoim prawem jest zgoda opiekuna (ustawowego – np. rodzica) lub kuratora, wyznaczonego przez sąd. Jeszcze mniej praw mają dzieci poniżej 13 lat, oraz ubezwłasnowolnieni całkowicie. Nie mogą dokonywać żadnych czynności prawnych oprócz tych określonych jako drobne bieżące sprawy życia codziennego, jak np. zakupy spożywcze, które (chociaż na różnych zasadach) są ważne dla obu wyżej wymienionych grup. Te czynniki ograniczają więc lub wykluczają możliwość zostania kontrahentem czyli stroną umowy z punktu widzenia prawa cywilnego.

Realnie, termin ten jest stosowany jednak najczęściej w stosunku do przedsiębiorstw i instytucji, czyli osób prawnych. W ich przypadku nie ma podobnych obostrzeń. Wpis do rejestru, będący warunkiem ich powstania, jest również podstawą ich nieróżnicowanej zdolności do czynności prawnych.